راه های کاهش مواجهه با آلاینده های هوای داخل و آزاد

مطالعات مختلف راهکارهایی را برای کاهش مواجهه بیماران قلبی ـ عروقی با آلودگی هوای داخل، بالاخص ذرات معلق به عنوان مهم ترین آلاینده هوا در سراسر دنیا، ارائه کردند که در ادامه به آنها پرداخته شده است:

• استفاده از اجاق گازهای پیشرفته و سوخت های پاک برای پخت و پز و گرمایش
• پخت و پز بیرون از منزل یا دورتر از محل زندگی و همچنین استفاده از سیستم تهویه در حین پخت و پز و همینطور بعد از آن
• استفاده از دستگاه های خانگی تصفیه هوا و یا سیستم های تصفیه هوای مرکزی برای کاهش ذرات معلق ناشی از هوای آزاد و همچنین فعالیت های درون ساختمان (ذرات معلق ناشی از پخت و پز و شومینه ها)
• تشویق بیماران برای کاهش مواجهه آنها با ترافیک هنگامیکه در بیرون از منزل حضور دارند
• آموزش به بیماران برای اجتناب از تردد در خیابان های شلوغ و با ترافیک بالا
• آموزش به بیماران برای اجتناب از تردد در ساعات شلوغ و با ترافیک بالا
• آموزش به بیماران برای بسته نگه داشتن پنجره های وسایل نقلیه خود و همچنین بهره برداری و نگهداری از سیستم تهویه وسیله نقلیه خود و استفاده از سیستم تهویه باز چرخشی هوای داخل خودرو.
• در منزل، حدالامکان بسته نگه داشتن پنجره ها و استفاده از دستگاه های خانگی تصفیه هوا و یا سیستم های تهویه مرکزی
• تغییر نگرش/رفتارهای افراد برای جلوگیری از مواجهه با آلودگی هوا از طریق آگاهی دادن به آنها از شاخص های کیفیت هوا و هشدارهای رسانه ای همراه با توصیه های بهداشتی (متخصصان بالینی می توانند بیماران را به شبکه های هشدار آلودگی هوا (به طور مثال EPA’s AirNow network) که هشدارها را از طریق پیامک، تلفن و ایمیل فراهم می کند متصل کنند).
• کمک به بیماران برای کاهش مواجهه شان با آلودگی هوا از طریق ایجاد برنامه هایی بر روی تلفن همراه و یا از طریق شبکه های اجتماعی خاصی جهت برنامه ریزی فعالیت های بیرون از منزل در روزها و شرایط با آلودگی های کم (در حقیقت از این طریق می توان به آنها کمک کرد که فعالیت های شدید و یا ورزش خود را برای زمانی که غلظت ذرات معلق در کمترین مقدار خود قرار دارد برنامه ریزی کنند).
• تشویق بیماران برای کاهش مسافرت به مناطق بسیار آلوده شهر
• تشویق بیماران به استفاده از ماسک های تنفسی فیلتر کننده ذرات هنگامیکه بیرون از منزل حضور دارند.
• ایجاد و اجرای راهکارهای کنترلی موثر از قبیل استانداردهای دقیق کیفیت هوا، کاهش انتشارات نیروگاه ها، استفاده از سوخت های پاک و منابع انرژی های تجدیدپذیر، قوانین منطقه بندی/پهنه بندی کردن، استانداردهای راندمان سوخت برای خودروها و توسعه دادن دسترسی به سیستم حمل و نقل عمومی.
• در انتها، سیاست گذاران می توانند از مدل سازی مکانی برای شناسایی مناطق با آلودگی های بالا استفاده کنند و بر اساس آن منابع به مناطق با آلودگی های بیشتر تخصیص داده شود. در حقیقت، بایستی اهداف سازمان های اجرایی و همچنین سازمان های درگیر در امر ارتقاء سلامت بیشترین فعالیت ها (آموزش های ذکر شده در بالا و همچنین برنامه های عملیاتی جهت کاهش آلاینده های هوا) را در این مناطق داشته باشند.