دی اکسید گوگرد

تقربباً تمامی سوخت‌های فسیلی دارای گوگرد هستند که در جریان احتراق به صورت دی‌اکسید گوگرد وارد هوا می‌شود. تقریبا همه دی‌اکسید گوگرد انسان ساخت، ناشی از مصرف سوخت‌های فسیلی است. مقدار گوگرد در سوخت‌ها و فرآورده‌های نفتی با هم تفاوت دارد. نفت کوره یا مازوت بین 2/5 تا 3/5 درصد و گازوئیل بین 0/5 تا 1 درصد گوگرد دارد ولی گوگرد بنزین ناچیز است. زغال‌سنگ بین 0/1 تا 4 درصد گوگرد به صورت پیریت آهن (FeS₂) دارد. گوگرد گاز طبیعی در سر چاه‌های مختلف فرق می‌کند و ممکن است به صورت گاز سولفیدهیدروژن ((H­₂S، دی‌سولفیدکربن (CS₂)، مرکاپتان، دی‌متیل سولفید (DMS) و یا دی‌میتل دی‌سولفید (DMDS) باشد. دی‌متیل سولفید توسط پلانکتون‌های دریایی تولید و در جو به SO₂ اکسید می‌شود. H­₂S از فساد مواد آلی تولید و در هوا بهSO₂  تبدیل می‌شود. اکثر اشکال احیای ترکیبات گوگرد بعدا در هوا به SO₂  اکسید می‌شود.

  تنگ شدن راه‌های هوایی تنفس، اسپاسم برونش (Bronchospasm)، سرفه شدید، سوزش چشم و مجاری تنفسی، کاهش کارایی تنفسی و تنگی نفس، کم شدن عمق تنفس و در نهایت تشدید عوارض قلبی و عروقی و تنفسی از اثرات بهداشتی منتسب به دی‌اکسید گوگرد به شمار می‌رود. اگر چه دی‌اکسید‌گوگرد و دیگر اکسیدهای گوگرد بسیار مورد مطالعه قرارگرفته‌‌اند، اما بسیاری از سؤالات در مورد اثرات دی‌اکسید‌گوگرد بر سلامت بدون پاسخ مانده‌‌اند. به دلیل اینکه اکسیدهای گوگرد تمایل دارند که در اتمسفر آلوده حاوی مواد معلق و رطوبت بالا وجود داشته باشند، در نتیجه مطالعات اپیدمیولوژیک بسیار کمی قادرند که اثرات آلاینده‌های مجزا را به قدر کافی از هم متمایز سازند.